Snorkelen, Skydiven en Ita de Cycloon

Zo vlak voordat we vanuit Alice Springs voor een aantal dagen de echte Australische outback in zullen trekken en alle (mogelijkheden tot) contact met de buitenwereld zullen verliezen weer even een update van deze blog, want het heeft inmiddels alweer een tijdje mogen duren.

De vorige blog eindigde in de nachtbus van Rainbow Beach naar Airlie Beach, van waaruit we een tweedaagse zeiltrip hebben gemaakt bij de Whitsunday Islands met de Atlantic Clipper, dé partyboot, die haar reputatie meer dan waar heeft gemaakt. De Whitsundays zelf zijn simpelweg adembenemend. Onze eerste stop, Whitehaven Beach (het googlen meer dan waard) is een prachtig wit zandstrand waarachter zich een zee uitstrekt in meer kleuren blauw dan je ooit voor mogelijk had gehouden. De rest van de trip hebben we gevaren tussen de eilanden door en meerdere stops gemaakt om te snorkelen (in übersexy stinger suits, het is per slot van rekening wel kwallenseizoen), waarbij je prachtige vissen en nog mooier koraal kon spotten. 's Avonds kwam de dozen goon weer tevoorschijn en veranderde de Clipper in drijvende disco, de serene rust in het national park professioneel verstorend.

Na afloop van onze trip met de Clipper zijn we nog een aantal dagen in Airlie Beach blijven hangen in een heel relaxed hostel met hele chille mensen. Deze dagen hebben we niet veel meer gedaan dan chillen (dan wel in het hostel, dan wel bij de lagoon in het 'centrum'), pubquizzen spelen en meer goon drinken. Op zondag 13 april heb ik Luuk, die nog niet klaar was met chillen, achtergelaten in Airlie Beach om vast vooruit te gaan naar Townsville. En dat werd een groots avontuur.

Wellicht hebben jullie meegekregen hoe cycloon Ita in de dagen voor 13 april huis heeft gehouden op de Solomon Eilanden en in het noorden van Queensland. Zondag de 13e was de dag waarop deze cycloon haar reis langs de Australische oostkust vervolgde, van Cairns via Townsville naar Airlie Beach. Juist ja, precies de route die ik die dag andersom ging afleggen. 's Ochtends in Airlie Beach regende het wel wat maar er was verder nog niet heel veel aan de hand. Toen we gungen rijden ging het echter met de minuut harder regenen en waaien en binnen een half uur kon je toch gerust spreken van een flinke storm, hoewel de cycloon op dat moment al flink in kracht was afgenomen ten opzichte van een paar dagen eerder.

Na 3 uur rijden kwamen we ineens abrupt tot stilstand in wat klaarblijkelijk een file was. Via een paar Nederlandse vrienden die in de Greyhound zaten die anderhalf uur eerder uit Airlie Beach was vertrokken (en die daar dus al een tijdje stonden) begrepen we dat de weg was overstroomd en dat we waarschijnlijk terug zouden moeten keren naar Airlie Beach. Onze chauffeur zei echter niets en wij bleven gewoon in de file staan. Na een uurtje, toen het op was gehouden met regenen en de orkaan verder zuidwaarts was getrokken passeerde de Greyhound ons in tegengestelde richting, oo weg terug naar Airlie Beach. In onze Premier Bus vreesden wij toen ook het ergste, maar onze chauffeur besloot (godzijdank) te blijven wachten en na bijna 3 uur vertraging was het waterpeil dusdanig gezakt dat we de weg over konden steken (zij het nog steeds door een flinke laag water) en konden we Townsville alsnog bereiken. Daar begrepen dat de Greyhound linea recta de orkaan weer in was gereden, vervolgens noch Airlie Beach noch Townsville meer kon bereiken en dat alle inzittenden de nacht door mochten brengen op de vloer van een benzinestation..
Ik ga onze buschauffeur nog even een bloemetje sturen binnenkort.

Townsville zelf is niet heel erg bijzonder, maar ik heb daar gemeet met Judith, met wie ik op de middelbare school heb gezeten en die ik sinds het eindexamen eigenlijk nooit meer had gezien. Via deze blog echter erachtergekomen dat zij tegenwoordig in Townsville woont, dus na 7 jaar hebben we een kleine reünie gehouden aan de andere kant van de wereld. Na 2 dagen Townsville was het tijd om naar Magnetic Island te gaan, dat daar voor de kust ligt en toen sloot ook Luuk weer aan, die het toen gelukt was om via de weer begaanbare wegen Airlie Beach te verlaten.

De grootste attracties van Magnetic Island zijn de snorkellocaties, maar toen wij er waren viel er in het water geen hand voor ogen te zien omdat Ita de bodem flink had omgewoeld. Vandaar dat we toen maar zijn gaan wandelen, wat op zich ook geen straf was omdat er een aantal prima hikes te doen waren door het national park op het eiland. Verder was het op het eiland vrij rustig waardoor we daar niet heel veel meer hebben uitgevoerd.

Na Magnetic Island hebben we onze reis noordwaarts vervolgd naar de laatste stop voor Cairns: Mission Beach. In Mission Beach is op zich niet heel veel te beleven maar ik heb hier wel een van de vetste dingen van m'n leven gedaan, namelijk een skydive vanaf een hoogte van 14.000 voet. Daar waar ik dacht dat dit een 'once in a lifetime experience' zou worden, kwam ik ernstig bedrogen uit; ik wil nog een keer!! En daarna nog een keer! Wat een awesome gevoel om bijna een volle minuut een vrije val te maken en snelheden te bereiken tot 190 km/h, terwijl je uitkijkt over het Great Barrier Reef en de Australische kust. Ik kan pogingen doen om het te beschrijven, maar dat is eigenlijk onmogelijk. Ga het doen, zou ik zeggen ;)

Onze laatste stop aan de oostkust was Cairns, maar die bewaar ik voor de volgende update; we hebben morgenochtend om 6:30 AM de pick up voor onze outback tour naar Uluru (Ayers Rock), Kings Canyon en meer van dat soort zaken, die ons uiteindelijk naar Adelaide zal voeren. En aangezien het hier inmiddels tegen 11 PM is, wordt het hoog tijd om de ingeslagen blikken vier (nee, geen goon :) ) en rondslingerende kleren in m'n backpack te proppen en de broodnodige nachtrust te gaan pakken. Naar het schijnt moeten we tijdens de dagen die gaan komen meermaals op onmogelijke tijdstippen zoals 4:30 AM op gaan staan. Ik moet nu al een beetje huilen bij de gedachte.

Sleep well!