Vulkaan beklimmen = supervet & superdodelijk

Hola,

Even een update vanuit Liberia, Costa Rica. Ik was net begonnen in Tegucigalpa met een nieuw stukje toen het internetcafe dichtging dus daarom werkte de link in het vorige mailtje niet (ik had het bericht weggehaald want het waren maar 3 regels).

Nadat we weg waren gegaan uit Hacienda Tijax zijn we direct over het meer naar een hostel in Rio Dulce gevaren waar ze een tv hadden om de wedstrijd te kijken. Waren een paar gebouwen midden in een mangrovebos, alleen bereikbaar per boot. Daar hebben we op een klein tv`tje met de Zwitserse eigenaars, een Fransman en een paar Duitsers (pff) de wedstrijd gekeken. Hoef ik verder geen woorden meer aan vuil te maken, behalve dat de frustraties hun hoogtepunt bereikten toen uitgerekend een Duitse oude vrouw met d´r Duitse accent me even kwam vertellen na de wedstrijd that `it´s just a game`. Als je ergens niet mee aan moet komen na een verloren WK-finale en dan al helemaal met een Duits accent...
Maargoed, ik zou er niets meer over zeggen. De rest van de avond in een hoekje zitten huilen (in de mangrove, dat dan weer wel) en de volgende dag met het bootje weer naar Rio Dulce gevaren om een busje naar El Florido te pakken, aan de grens met Honduras. Dat deel van Guatemala hebben we uitstekend kunnen bekijken, want het busje reed overal en nergens heen op weg naar de grens, sommige plaatsen deed hij zelfs wel drie keer aan. Uiteindelijk aan het eind van de middag in Copán Ruinas aangekomen, net over de grens in Honduras. Een klein plaatsje, vooral bekend om de Mayaruines. Daar hebben we in een hotel/bar gezeten dat werd gerund door een paar Belgen (Leffe! Hoegaarden!) en kwamen we dezelfde Nederlander weer tegen met wie we in Flores een paar nachten een kamer hadden gedeeld weer tegen en die is later ook weer met ons mee geweest naar Gracias.
De volgende dag in Copán de Mayaruines bezocht. Die waren op zich best aardig (wel duur), maar vergeleken bij Palenque en Tikal vielen ze een beetje tegen (wel mooie papegaaien) en het regende redelijk veel (regen, regenwoud, op zich niet heel vreemd verder). De dag erna dus samen met die andere Nederlander een bus gepakt naar Gracias, de voormalige Spaanse koloniale hoofdstad van Midden-Amerika, waar die week een feest gehouden zou moeten worden ter ere van Lempira (waar ook de munteenheid naar vernoemd is), een volksheld die in opstand kwam tegen de Spanjaarden (en uiteindelijk verloor en een kopje kleiner werd gemaakt, maar dat vertellen ze je er niet bij). Het plaatsje was best aardig, paar leuke koloniale gebouwen (zelfs een paar banken, alleen geen pinautomaat; gelukkig had ik nog een paar Dollars om te wisselen), maar verder niet heel veel. Op zoek gegaan naar het grote feest, maar veel verder dan iets wat voor een kermis door moest gaan (roestig reuzenrad en een paar kraampjes waar je zoetigheid kon kopen (met gratis vliegen erop!) of prijs kon schieten (en een Spongebobknuffel kon winnen)) kwamen we niet. Dus hebben we op de markt maar inkopen gedaan voor een barbecue. We hadden in het ´hotel´ (een paar kamers op een koffieplantage) namelijk een stookplaats met een ijzeren kookplaat erboven gezien. `s Avonds daar een vuurtje gemaakt en de hele avond daar gezeten met een paar biertjes, wat baco en kip en groenten (met tortillas uiteraard) van de barbecue. De stroom viel ook nog 3 uur uit, maar wie heeft er elektriciteit nodig met het vuur van een barbecue!?
De dag erna zijn we nog een dagje daar gebleven en zijn we naar de hot springs een paar kilometer buiten het stadje geweest. Op de heenweg half gelopen en half gelift (in de laadbak van een jeep, zoals iedereen hier reist. Supervet!). De baden waren inderdaad warm (zo rond de 40 graden C) en de rest van de dag daar dus gerelaxed. Terug maar een tuc tuc genomen, want na een dag met zoveel activiteit heb je geen puf meer om te lopen.
De volgende dag hebben we heel vroeg (5 uur, dus 4 uur opgestaan, pff) een bus gepakt richting Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras. Daar was echt helemaal niets te beleven, één grote grauwe bende. Aardige kathedraal, nog een leuk ander kerkje, een hoop fastfood en een grote mall voor de Hondurese elite buiten het centrum (waar wij de rest van de dag uit ellende ook maar door hebben gebracht). De dag erna met een grote busmaatschappij (Tica Bus) naar Managua gereden, de hoofdstad van Nicaragua. Moesten we opeens 10 dollar p.p. betalen om de grens over te steken. Technisch gezien hoef je niets te betalen vanwege de CA-4 overeenkomst tussen Guatemala, El Salvador, Honduras en Nicaragua (betalen om erin te komen en betalen om eruit te gaan). Maar nee, dit was voor `administratiekosten´. Tuurlijk. Geprobeerd de ambassade te bellen (niet vanwege die 10 dollar, maar uit principe, om Honduras in te komen hadden ze ons ook al laten betalen), maar die werken natuurlijk niet op xaterdag.. Toch maar betaald en na 8 uur reizen in Managua aangekomen. Aangezien dat eenzelfde soort stad is als Tegucigalpa maar meteen een bus gepakt naar Granada, een koloniale stad aan het Lago de Nicaragua (bizar groot meer in het zuiden van het land). Daar zijn we 2 nachten gebleven in een heel chill hostel met een zwembad, gratis internet en een gratis telefoongesprek per dag. Granada was best een leuke stad, paar hele mooie gebouwen. Alleen een beetje jammer dat het de hele dag plensde van de regen. Vanuit Granada een bus en een taxi gepakt naar San Jorge, waar de ferry ging naar het Isla de Ometepe, een prachtig tropisch eiland bestaande uit 2 vulkanen (waarvan 1 actieve) in het meer. Het eiland had alles wat je verwacht van een tropisch eiland: strand, palmbomen, bananenplantages, hobbelige zandweggetjes, mensen die alles heel rustig aandoen, apen in de bomen, een krokodil lans de weg (een dode welliswaar, maar toch) en 2 vulkanen. Heel chill hotel aan het strand met genoeg hangmatten e.d. in Playa Santo Domingo, tussen de 2 vulkanen in. De eerste dag dus de hele dag in hangmatten en aan het strand gelegen en aan het einde nog even naar Ojos de Agua geweest, een soort bron met water waarvan je 10 jaar jonger schijnt te worden vanwege alle mineralen (ik word zaterdag dus 11 i.p.v. 21, houdt daar rekening mee). Heel mooi uitzicht vanaf daar ook op één van de vulkanen.
De dag erna (gisteren) hadden we het in ons hoofd gehaald om en inactieve vulkaan (Volcán Maderas) te gaan beklimmen (we zaten op 50 meter hoogte aan het meer, vulkaan was 1394 meter hoog). Eerst vanaf het hotel 6, 7 kilometer gelopen naar het begin van de trail omhoog. Een gids gehuurd voor 15 dollar en begonnen aan de klim die normaal 4 uur moest duren (nog zo´n 1200 meter omhoog in 5 kilometer). Omdat we redelijk laat waren moesten we een beetje doorlopen en dat hebben we geweten. Compleet doodgegaan tijdens een supervette tocht omhoog door het tropisch regenwoud. De hele weg bestond uit modderpaardjes, stenen, omhoog klauteren. Van een pad was geen sprake, hooguit van een soort spoor. Vastgrijpen aan bomen om omhoog te komen, soms bizar steile hellingen. Brulapen, volgels, vliegen en een slang. Overal tropisch regenwoud en bizar veel zweten (in totaal meer dan 6 liter vocht gedronken en pas om 8 uur `s avonds voor het eerst naar de wc geweest). In plaats van 4 uur hebben we 3 uur over de heenweg gedaan. Bovenop was een bizar mooi uitzicht over het eiland en het meer en in de krater was een meer. Af en toe kwamen er wolken de krater ingedreven was erg mooi. Na een uurtje aan de tocht naar beneden begonnen (normaal 3 uur, in 2,5 uur gedaan). Naar beneden glijden, 20 keer bijna vallen, nog meer vastgrijpen aan bomen, enz. Compleet gebroken en uitgeput beneden aangekomen, maar het was zo ongelooflijk vet. Sowieso het vetste tot nu toe deze vakantie en ook één van de vetste dingen die ik ooit gedaan heb. Helaas was de laatste bus terug naar Playa Santo Domingo (waar wij zaten) net weg... De halve weg gelopen en toen kwam er godzijdank een man met een busje langsrijden (het was inmiddels ook donker) met wie we mee konden rijden. De grootste held van de dag, sowieso!
Toen alleen nog maar gegeten en meteen gaan slapen.
Vandaag zijn we van het eiland afgegaan en de grens met Costa Rica overgestoken, waar we nu dus zitten (in Liberia). Morgen reizen we door naar Monteverde (voor in ieder geval een tocht door het cloud forest) waar we Harmen dan als het goed is ook treffen. Nog 2 weken van topisch regenwoud en tropisch stranden (Bocas del Toro en Playa Blanca in Panama!) te gaan!

Ciao (ik gebruik hier meer Italiaans dan Spaans; dan snappen ze me ook prima)!
Matteo